Św. Wojciech był biskupem, misjonarzem i męczennikiem. Jest uznawany za jednego z patronów kościoła w Polsce. Pochodził z książęcego rodu czeskich Sławnikowiców. Ród ten był spokrewniony przez Dąbrówkę z dynastią Piastów. Ciało św. Wojciecha spoczywa w katedrze Gnieźnieńskiej.
Św. Wojciech – życiorys
Święty Wojciech, urodzony w Libicach na terenie dzisiejszych Czech około roku 956, oddał swoje życie służbie Bogu i umęczony, odszedł 23 kwietnia 997 roku. Jego śmierć zainspirowała historyczne spotkanie, które miało miejsce trzy lata później, w 1000 roku, przy grobie Świętego. To wydarzenie, znane jako Zjazd Gnieźnieński, zgromadziło cesarza Ottona III oraz księcia Bolesława Chrobrego. Zjazd miał głębokie znaczenie zarówno polityczne – uznania suwerenności Polski przez Cesarstwo, jak i kościelne – proklamację pierwszej polskiej metropolii, Gniezna, do której należały biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Pierwszym arcybiskupem gnieźnieńskim został Radzim, brat Świętego Wojciecha.
Wojciech został oddany na służbę Bogu, ze względu na przysięgę jaką złożyli jego rodzice przed Bogiem. W 972 roku, został powierzony pod opiekę arcybiskupa Magdeburga Adalberta. Młodszy brat Wojciecha, Radzim, dołączył do niego w szkole Oktryka w Niemczech, gdzie obaj pobierali nauki. Dzięki edukacji w tej elitarnej szkole, Wojciech zdobył znajomość języka łacińskiego oraz niemieckiego.
W 981 roku, po śmierci Arcybiskupa, Wojciech powrócił do Czech. Dwa lata później, po śmierci biskupa diecezji praskiej Dytmara, zajął jego miejsce mimo młodego wieku – miał wtedy tylko 27 lat, podczas gdy minimalny wiek wymagany do sprawowania tej funkcji wynosił 30 lat. Jako biskup, Wojciech działał na rzecz ubogich, nadzorował budowę kościołów, sprzeciwiał się wielożeństwu i handlowi ludźmi. Rządził diecezją stanowczą ręką i nie chciał iść na kompromis z wierzącymi, dlatego z powodu konfliktów z wiernymi, zdecydował się zrezygnować z funkcji biskupa w 989 roku, po czym udał się do Rzymu. Tam wstąpił do zakonu Benedyktynów, gdzie złożył śluby ubóstwa i ascezy. W zakonie nauczył się pracy fizycznej, a większość dnia poświęcał na czytanie Pisma Świętego i modlitwę. W 992 roku, na prośbę papieża, ponownie objął urząd biskupa praskiego po śmierci biskupa Folkolda.
Życie biskupa praskiego też mu nie odpowiadało. Umiłował ascetyzm i ubóstwo, dlatego postanowił zrzec się godności biskupiej i przywdziać habit zakonnika zamykając się w murach klasztornych. Jednakże papież się na to nie zgodził. Pozostawił mu do wyboru powrót na biskupstwo praskie albo misje wśród pogan. Wojciech wybrał misje.
Misja św. Wojciecha
Misja Świętego Wojciecha rozpoczęła się na terenach dzisiejszej Słowacji, która w tamtych czasach znalazła się pod panowaniem Węgrów. To właśnie Wojciech ochrzcił późniejszego świętego – Stefana, króla Węgier. W roku 997, Wojciech podjął decyzję o wyprawie misyjnej do Prus, z zamiarem ewangelizacji miejscowych pogan. Ta misja, niestety, zakończyła się tragicznie. 23 kwietnia 997 roku, Święty Wojciech padł ofiarą ataku niewierzących i zginął śmiercią męczeńską. W tym samym roku, w Czechach, doszło do śmierci całej rodziny Wojciecha.
Jednakże, życie i śmierć Świętego Wojciecha nie przeszły bez echa. Jego poświęcenie i męczeństwo zainspirowały wielu, włączając w to najważniejsze postaci tamtych czasów, co zaowocowało historycznym Zjazdem Gnieźnieńskim. Odcisnęło to również trwałe piętno na historii Kościoła w Polsce, kształtując jego struktury i wpływając na rozwój chrześcijaństwa w naszym kraju.